Dirilen İskelet

Birinci D?nya Savaşı yıllarında, bir paşanın bir oğlu Tayfur, garip bir meraka d?şer: Oradan buradan, izbelerden mezarlıklardan topladığı kemiklerle bir iskelet ?atmak ve bunu konağında sergilemek. Sonunda dediğini yapar da. İskeleti eksiksiz bi?imde ?atar ve bir namus bek?isi olarak evinin baş salonuna yerleştirir. Artık konağın namusu iskelet hazretlerinden sorulmaktadır. Peki kanunların, şeriatların, ?detlerin, geleneklerin, polisin, jandarmanın t?rl? korkutmalara, yıldırmalara, hapislere, cezalara rağmen ?n?n? alamadığı bir şeyi ?nlemeyi, kalemden parmaklarıyla, kemikleri sayılan g?vdesiyle, boş kafasıyla bir iskelet başarabilecek midir? Edebiyatımızda doğalcılığın ve ger?ek?iliğin en ?nemli kilometre taşlarından biri olan H?seyin Rahmi G?rpınar, sanatı, halkı y?celtmek i?in bir ara? olarak g?rm?ş bu nedenle ?zerine gitmediği, eleştirip alay etmediği hi?bir toplumsal kurum bırakmamış, sanat yaşamı boyunca hep aklın ve mantığın yanında olmuş, eserleriyle toplumun ?ağdaşlaşması yolunda yobazlığa, gericiliğe, bağnazlığa, s?m?r?c?l?ğe karşı savaşmıştır; bunu yaparken mizah ?gesini ustaca kullanmış, İstanbul’un kenar semtlerinde, mezarlıklarında, ?ingene mahallelerinde, k?şklerinde, Şirket-i Hayriye vapurlarında, gazinolarında, sayfiyelerinde dolaşmış, okurlarını da dolaştırmıştır. Eserlerinde yapmacıksız bir yerlilik vardır; konak hanımefendisinden g?ndelik?iye, mirasyedilerden i? g?veyilere, dilencilerden dadılara, kalfalara, ?ingenelerden Rumlara, Ermenilere, Yahudilere kadar kimi ve neyi konu almışsa onu yerli renkleriyle betimlemesini bilmiştir.