İslam Ahlakının Esasları

Osmanlı’nın son zamanlarına ve Atat?rk D?neminin neredeyse tamamına şahitlik etmiş olan Babanzade Ahmet Naim, bu zamanların en b?y?k d?ş?n?rlerinden biridir. Sırat-ı M?stakim (sonradan Sebil??r-Reşad) dergisinin bu usta kalemi, aynı zamanda Doğu ve Batı k?lt?rlerini derin bir mukayese istidadına sahiptir. Mehmet Akif’in onun hakkında s?ylediği şu s?zler ise entelekt?el derinliğinin ispatıdır: “Hamdi (Elmalılı Hamdi Yazır) ve Naim, bunlar sika’dandır; ne derlerse ?yledir, s?zleri senet teşkil eder.” Babanzade Ahmet Naim, bu eserinde, konu edindiği İslam ahlakının saf bi?imini ortaya koyarak hem oryantalist ?n yargıların ?n?ne ge?iyor hem de M?sl?manlar tarafından kimi zaman yanlış algılanan İslam’ın ahlaki emirlerini a?ıklığa kavuşturuyor. Batılı d?ş?ncenin eleştirisini de i?inde taşıyan bu eser, bu y?n?yle “Her şey zıttı ile kaimdir.” veciz s?z?ne uygun olarak konunun daha iyi anlaşılmasına yardımcı oluyor. Akıl-din-ahlak arasındaki karmaşık ilişkinin g?zler ?n?ne serildiği kimi b?l?mler ise Mehmet Akif’i haklı ?ıkaracak şekilde bir senet mahiyeti taşıyor. "Doğrusu şudur ki insanlar melek değildir. Melek olduklarını farz edersek, o h?lde kendilerinden bir fenalık s?dır olmasına imk?n kalmayacağından, insanları iyiliğe teşvik edecek ve k?t?l?kten korunmayı tavsiye edecek bir ahlak kanununa da l?zum kalmaz."